امام خامنه ای :
در زیارتی از زیارت‏های امام حسین (ع) که در روز اربعین خوانده می‏شود، جمله ‏ای بسیار پرمعنا وجود دارد و آن، این است
"و بَذَلَ مُهجَتَهُ فیک لِیَسْتَنقِذَ عِبادَکَ مِنْ الجَهالَة".
فلسفه‏ فداکاری حسین بن علی (ع) در این جمله گنجانده شده است.

زایر به خدای متعال عرض می‏کند که این بنده تو، این حسین تو
خون خود را نثار کرد تا مردم را از جهالت نجات بدهد
"و حیْرةُ الضَّلالَةِ"،
مردم را از سرگردانی و حیرتی که در گمراهی است، نجات بدهد...

آن کسی می‏تواند بشر را نجات بدهد، که دارای گذشت باشد، بتواند ایثار کند و از شهوات بگذرد، از منیت و خودپرستی و خودخواهی و حرص و هوی و حسد و بخل و بقیه گرفتاری هایی که معمولا انسان دارد، بیرون بیاید تا بتواند شمعی فرا راه بشر روشن کند.

بشر، دستخوش اغوا و خدعه شیطانها قرار می‏گیرد. باید به بشر کمک کرد، باید به بندگان خدا مدد رساند تا بتوانند خود را از جهالت نجات بدهند و از سرگردانی و گمراهی خلاص بشوند. چه کسی می‏تواند این دست نجات را به سوی بشریت دراز کند؟

آن کسانی که چسبیده‏ به مطامع و هوس ها و شهوات باشند، نمی‏توانند. چون خودشان گمراهند. آن کسانی که اسیر خودخواهی‏ها و منیت ها باشند، نمی‏توانند بشر را نجات بدهند. باید کسی پیدا بشود و خودشان را نجات بدهد یا لطف خدا به سراغ آن‏ها بیاید تا اراده‏ آن‏ها قوی بشود و بتوانند خودشان را رها کنند.