اولا مسئله بودن يک چيز به عمق يک مسئله ربطي ندارد . مثلا شما الان نياز به قضاي حاجت داريد ، اين به اين معنا نيست که اين مسئله از توحيد مهم تر است چون شما الان به فکر توحيد نيستيد . نه خير مسئله حال حاضر شما قضاي حاجت است .

در مديريت مسئله داريم نه مشکل . يعني آنچه سوال شده و خواست است و آنچه راه حل دارد . اين مي شود مسئله .

مسئله اصلي يعني اولين چيز در اولويت پاسخگويي.

بعد چرا اقتصاد را در حد شکم مردم پايين مي آورند . ما الان حيات نظاممان به تمام معنا در گرو اقتصاد است و نه خوردن و شکم . ما براي اينکه بتوانيم به رشد علمي خود ادامه دهيم و امکان توسعه ي اتفاقا فرهنگي داشته باشيم ، نيازمند حل مسئله اقتصاديم . ما وسايل آزمايشگاهيمان تحريم اند و اين يعني کندي سرعت رشد علمي . ما اقتصادمان يک جوري است که اگر تف کنند آنجا ،اينجا سيل است . اين يک اقتصاد وابسته است . ما اقتصاد خوب مي خواهيم يعني استقلال مي خواهيم و نه وابستگي . بحث اقتصاد دانش بنيان را شما بخوانيد حضرت آقا ذيل همين استقلال مي آورند . اقتصاد مريض يعني اقتصاد مصرف بخور و بپاش و پشت ميز نشين و از نفت بخور والسلام کشور . نه فقط شکم مردم